පස් වන පරිච්ඡේදය
නොපුරුදු එලියක් මූණට වැටෙද්දි තිසරි උත්සහා කලේ සිදුවන දේ තේරුම් ගන්න..
"ර....මේ...ශ්...."
"මහ..ත්..තයෝ..."
තිසරිට මතක් උනේ රමේශ් ලේ පෙරාගෙන වැටිලා හිටිය හැටි...
"හරි...තිසරි...හරි..."
"කලබල නොවී හිමීට ඇස් අරින්න...බලන්න..කෝ...කෝ....මේ පැත්ත බලන්න...කෝ ඔයාගෙ දකුනු අත උස්සන්න..."
තිසරිට එහා ලොකෙකින් කතා කරනවා වගේ ඇහෙද්දි හිමීට ඇස් ඇරියා...
කොල පාට ඇදුමින් සැරසුන කීප දෙනෙක්...ඕඕ...ඉන්ජෙක්ෂන් කට්ටක්...සේලයින් බෝතල්...මම ඉස්පිරිතාලෙද...මාව මැරුනෙ නැද්ද...
මේ සිතුවිලි එක්කම තිසරිට ආයිත් නින්ද ගියෙ දීපු නින්ද යන බෙහෙත නිසා...
..............................
තිසරට සිහිය එනකොට හිටොයෙ රෝහල් වාට්ටුවක..ඔව්...ඒ යුද හමුදා රෝහල..
තිසරි වටපොට බැලුවෙ ගොඩක් අමාරුවෙන්..
"ති...ස..රි.."
තිසරි මුලින්ම දැක්කෙ තම්න්ගෙ දිහා කදුලු පුරවන් බලගෙන ඉන්න පරමේශ්වරී ...ඊලගට අම්මා...තාත්තා ...නර්ස් කෙනෙක්...කෝ...
තිසරි අමාරුවෙන් වටපිට බැලුවා..
"සාජන්...කෝ....රමේශ් ...."
"මගෙ රත්තරනේ ..."
"හොදයිද චූටි දූ දෙයියනේ කොයි තරම් මම එපා කියුවද ඔය ගමන යන්න...අයියලා දෙන්නා රට වෙනුවෙන් මැරුනා මදිද මගෙ දරුවො..එතකොට මේ අහින්සක තාත්තවයි අම්මවයි බලා ගන්නෙ කවුද..."
තිසරිගෙ අම්මා අඩාගෙන තිසරිගෙ ඔලුව අත ගන්න උනා..
"අම්මා...අපි ටිකකින් කතා කරමු...දැන්නෙ තිසරිට සිහිය ආවෙ.."
නර්ස් ගෙ හඩින් අම්මා පසෙකට උනේ තාත්තා අම්මව එක්කන් ගිය නිසා...
"සාජන්...අපෙ මිශන් එක...???"
"ඒක සක්සස් තිසරි...අපි නන්දු පන පිටින් අල්ලා ගත්තා...ක්‍රිශ්නවත්...ක්‍රිශ්නා වෙඩි පාරි මැරුනෙ නෑ...ඒ වගේම උන්ට උදවු කරපු අපේ අයත්.."
"එත කොට ...රමේශ් සර්...එයා කෝ ඇයි මාව බලන්න ආවෙ නැත්තෙ...කෝ රිස්වි.."
"මේ අහන්න..තිසරි...රිස්වි රමේශ් දෙන්නම අපිව දාලා ගියා...දැන් අපි කලබලා කරලා වැඩක් නෑ..ඒ දෙන්නා රට වෙනුවෙන් ජීවිතේ දුන්නා.."
තිසරිට දැනුනෙ ලෝකෙම තමන්ගෙ වටේ කැරකෙනවා වගේ..
"නෑ....."
"නෑ ...සාජන් ...මගෙ රමේශ් මාව දාලා යන්නෙ නෑ...ඇයි බොරු කියන්නෙ ...කියන්න කියන්න..."
"මම කියුවා ඔයාලට මෙයාව කලබල කරන්න එපා කියලා..ප්ලීස් සාජන් ඔයත් එලියෙන් ඉන්න.."
නර්ස් එහෙම කියමින් තිසරිගෙ කැනියුලාව ට බෙහෙතක් ඇතුල් කලා...
...................................
ආයිත් ඇහැරෙනකොටත් පරමේශ්වරී තිසරිගෙ ඔලුව අත ගානවා..
"සාජන් .."
"තිසරි .."
"මට රමේශ් සර්ගෙ මිනිය බලන්න ඕනි.."
අනේ තිසරි මේ දේවල් වෙලා මාස එකහමාරකට වැඩි..
"මොනවා??"
"ඔව්."
"ඔයාට සිහිය තිබුනෙ නෑ..
"අනේ දෙයියනේ...!!"
"අඩන්න එපා කෙල්ලෙ..එහෙම උනොත් එයා කරපු කැපකිරීමට වටිනාකමක් නෑ.."
.....................................
තවත් දින කීපයකින් තිසරි ගෙදර ආවා...ඊටත් මසෙකට විතර පස්සෙ ආයිත් කෑම්ප් එකට ගියා...අම්මයි තාත්තයි කොයි තරම් අකමැති උනත් තිසරි හිතුවෙ දැන් රමේශ් වෙනුවට එයා මේ රාජකාරිය කරන්න ඕනි කියලා..
මේ වෙනකොට තිසරිට සාජන් විදිහට උසස්වීමක් ලැබිලා තිබුනෙ...
"සාජන් තිසරි..."
"ඔව් කෝප්‍රල් .."
"මේජර් පරමේශ්වරී එන්න කියුවා බිලට් එකේ ඉන්නවා කියුවා"
"ඕ..කේ..මම යන්නම්.."
"තිසරි..."
"ඔව්.මේජර්.."
"මම එන්න කියුවෙ පෞද්ගලික කාරනාවකට.."
"ඔව් මේජර් "
"මේක අපේ රමේශ්ගෙ අවසාන කැමැත්ත..."
"මො..මො..කක්ද මේජර්..??"
"අපේ මේජර් නදුන්...රමේශ්ගෙ යාලුවා.."
"ඉතින්..??"
"එයාව මැරි කරන්න.."
"ප්ලීස් මේජර් ..මම කසාද බදින්නෙ නෑ.."
"මේක රමේශ්ගෙ අවසන් කැමැත්ත බව මතක තියා ගන්න...නදුන් උනත් කැමති තිසරි මැරි කරන්න"
මුකුත් නොකියා තිසරි නැගිටලා දුවලා ගිහින් කලුවරේ නොපෙනෙන තැනක වාඩි වෙලා අඩන්න ගත්තා...
""මම මේ මිශන් එකේදි මැරුනොත් මම වගේ ආමි කොල්ලෙක්ට ජීවිතේ දීපන් මගෙ මැණිකෙ...""
කෙල්ලට මතක් උනේ රමේශ්ගෙ වචනෙ..
කෙල්ල අඩලා අඩලා තීරනයක් ගත්තා..
.......................
"තිසරි..."
"මේජර් .."
"මම මේජර් නදුන් එක්ක කතා කරන්න කැමති.."
"ගුඩ්..මම දැනගත්තා තිසරි රමේශ්ගෙ අවසාන වචනෙ මගාරින්නෙ නෑ කියල..."
................................
"තිසරි.."
"මේජර් ..."
"මට නදුන් කියන්න තිසරි.."
"ම්ම්ම්..මේජර් ..මට කවදාවත් රමේශ් සර් අමතක කරන්න බෑ..ඒත් මට එයාගෙ වචනෙට පිටින් යන්න බෑ.."
නදුන් ගොඩක් වෙලා කල්පනා කලා..
"හරි ඒ කියන්නෙ තිසරි මාව බදිනවා.."
"ඔව්...රමේශ් සර්ගෙ අවසාන කැමැත්ත ඒකනම්.."
"ඕ..කේ..තිසරි අපි අද හවසට ගමනක් යමු..$
"කොහෙද..??"
"ගමනක් ලමයො..මාව අවිස්වාස නෑනෙ.."
"අපෝ කොටිත් එක්ක හිටපු මම මොකටද මේජර් ට බය වෙන්නෙ.."
හරි මම හවසට එන්නම් ඔයාව ගන්න..
"ඕ..කේ මේජර්.."
"හවසටවත් ඔය මේජර් කෑල්ල හලාගෙන එනවද..??"
තිසරි මදහසක් නංවලා එතනින් නිකම ගියා..
......
නදුන්ගෙ නවීන පන්නයේ මෝටර් රතය නැවතුනේ තිසරිගෙ ලග...
දිගු සායට අත් වැලමිට ලගට දිග සුදු ටී ශර්ට් 1 ඇදලා කොණ්ඩය මුදා හැරලා තිබ්බ තිසරිගෙන් දිස් උනේ යුද හමුදා සෙබලියකගෙ පෙනුමනම් නෙමෙයි....
ඒ සුන්දරත්වය දෙස නදුන් බලා හිටියෙ හිනැහෙමින්...
"මොකෝ...සාජන් නෝනා...නග්ගවන්න ඕනිද?"
ඉදිරිපස පැති වීදුරුව පහත් කල නදුන් විමසුවෙ කෙලිලොල් අයුරින්...
"සාජන්...??"
තිසරි මදහසක් මුව තවරාගෙන රතයට ගොඩ උනා..
කලු සුදු ඉරි ටී ශර්ට් එකෛ ඩෙනිමටයි නදුන්ගෙ කඩවසම් බව මනාවට පෙනුනා..
"යමු..."
"කොහෙද..?"
"ගමනක්..!!"
"ම්ම්ම්..."
"මම යන ඕනි තැනකට එනවද..?"
තිසරි හිනා උනා විතරයි..රමේශගෙ අවසන් කැමැත්තට එකග උනා මිසක කෙල්ල මේ දේට කොහොමවත් කැමති නෑ..
"තිසරි දෙයක් අහන්නම්..."
"අහන්න මේජර් ..."
"ප්ලීස්...මේ ටික වෙලාවට විතරක් මට නදුන් කියන්න.බැරිනම් අයියා කියන්න.."
"කොහොමත් ඔයාගෙ නේවි එකේ හිටපු අයියා මම දන්නවා.."
"ම්ම්ම්...අයියා කියන්නද..??"
"ඔය තියෙන්නෙ...එහෙම කියන්නකො මගෙ සුදු නන්ගි.."
"සුදු..??"
"ඔව්...පොත්ත සුදු කෙල්ලො අවුවට යද්දි මැරෙනවා වගේ කෑ ගහද්දි උබලා සුදු ලස්සන එඩිතර කෙල්ලො නංගි...උබලා උන්ට වඩා වටිනවා.."
"ම්ම්ම්..."
"ඔයා මට කවදාවත් ආදරේ කරන එකක් නැද්ද නංගි??"
"ඒක කියන්න බෑ අයියෙ...ආදරේ කරාවි...කවදා හරි.."
තිසරි කියුවෙ සුසුමක් හෙලලා.
"ඒත් රමේශ් සර්ට තරම් බෑ..එයාව එයාගෙ ආදරේ අමතක කරන්නත් බෑ..කවදාවත්..."
"මට සමාවෙන්න අයියෙ..මට බොරු කරන්න බෑ ඔයාට..මම මේකට කැමති උනෙත් රමේශ් සර්ගෙ අවසාන කැමැත්තට පිටුපාන්න බැරි නිසා.."
"ඕ...කේ...සාජන් නෝනා..."
මාත් එක්ක ඉද්දි ඇස් වල කදුලු බෑ..හරිද...?
"අනික ලොක්කො ඉස්සරහා අඩන්න එපා බන්..උන්ට වැරදි දේවල් හිතෙනවා..මම මේ කියුවෙ ඔලුව අත ගාලා පපුවට තුරුල් කරන් නලවන්න වගේ"
තිසරි නදුන් දිහා රවල බලද්දි නදුන් තොල පෙරලලා හිනාඋනා..
"අයියෙ "
"මොකෝ??"
"අපි කොහෙද යන්නෙ?"
"ඉන්නකෝ බබී යනකම්"
.............................
නිසන්සල පරිසරයක තිබුන ගෙයක් ලග කාර් එක නතර උනා..
"යමු.."
නදුන් ඉස්සර උනා..
..................
වත්ත හරිම නිස්කලන්කයි.තිසරි නැවතුනේ රෝස ගහක් ලග...
කොයි තරම් දැඩි කරගෙන ප්‍රශ්න වලට මූන දුන්නත් ගෑනු හිත ඉල්ලන්නෙ ගෑනු කමමයි..
"රෝස මලක් රෝස මල් කඩනව දැක්කමයි.."
තිසරි ආයිත් පියවි සිහියට ආවෙ නදුන්ගෙ හඩින්..
"මැඩම් අපි යමුද.??"
තිසරි ආයිත් නදුන් පස්සෙන් වැහැන්නා...
සාක්කුවට අතදාපු නදුන් යතුරක් අරන් දොර ඇරියා..
"මේ..මේ ගේ අයියගෙද...???"
"ඕ..ශිට්..."
"මම ෆෝන් එක දාලා ඇවිත්..නංගි ගේ ඇතුලට යන්න.මම එන්නම්.."
නදුන් ආපහු හැරුනෙ තිසරිට මුකුත් කියන්න ඉඩ නොතියා...
විවර උන දොරින් තිසරි හිමීට ඇතුලට ගියා...
වත්තෙම ෆ්‍රෙශ් රෝසෙස් දාපු ලොකු වාස් දෙකක්..
.;;
සෙරෙප්පු ගැලවලා නිරුවත් දෙපා සීතල ටයිල් පොලව මත තියමින් තිසරි ඉදිරියට ගියා..
"මො...මො..නවා???"
තිසරිට කෑ ගැස්සුනේ තමන්ගෙ යුනිෆෝම් ඵොටෝ එකක් බිත්තියෙ ලොකු කරල ගහල තියනවා දැකල...ඒක සාජන් ඇදපු දවසෙ ගත්ත එකක්..
"ම්ම්...නදුන් අයියා මට ආදරේ කරනවා."
"පව්..මාව පුදුම කරන්න තමයි මේ හැමදේම.."
තිසරිට නදුන් ගැන ඇති උනේ අනුකම්පාවක්..
ඒත් එක්කම කාමරෙන් ඇහුනෙ කිසිවෙක් කහින හඩක්..
කවුද තව ඒ ගෙදර ඉන්නෙ.
කෝ ෆෝන් එක ගේන්න ගියපු නදුන් තාමත් නෑ..
තිසරි හිමීට සද්දය ඇහුන පැත්තට ගියා..
කාමරේ දොර රෙද්ද හිමීට ඈත් කලේ තමන්ට හඩ ඇහුනෙ මේ කාමරෙන්ද කියලා හරියටම දැන ගන්න..
තමුන්ට පිටුපාලා හිටියත් කණ්නාඩියට මූන දාලා හිටපු ඒ රූපෙ අදුර ගන්න තිසරිට මහා වෙලාවක් ගියෙ නෑ..
"මගෙ මහත්තයෝ ...!!!"
තිසරි අඩාගෙන රමේශ් ලගා දිවුවත්...එකවරම තිසරි නතර උනේ බියපත් වූ දෑසින්..
"මැණික ..."
"අනේ රත්තරන් ඔයා ..ඔයා..???"
"කවුද මෙහෙට එන්න කියුවෙ..ආ..????"
රමේශ් එකවරම කෑ ගැහුවෙ කණ්නාඩි මේසය මත තිබූ මල් පෝච්චියත් පොලවෙ ගසමින්
"මම එක්කන් ආවෙ ඇයි..???"
කාමරේ දොරකඩින් ඇහුනෙ නදුන්ගෙ හඩ..
"නදුන් තෝ තෝ මොකක්ද හු## කලේ..??
"මම තොට කියුවා..උබට බැරිනම් කියන්න තිබුනා..මේ වගේ බලු වැඩ නොකර.."
"උබ කියන්නෙ උබ පන වගේ ආදරේ කරන මේ කෙල්ල උබට නැති කරලා ,
උබට පන වගේ ආදරේ කරන මේ කෙල්ල උබට නැති කරලා ,
මැරිච්ච නැති උබේ සොහොන උඩ මට මාලිගා හදන්න කියලද හරකො..??"
මේ නදුන්ගෙත් රමේශ්ගෙත් අතර දෙබසට මැදි වෙලා හිටපු තිසරි එක පාරටම කෑ ගැහුවා..
"නවත්තන්න ඔය විකාරෙ..."
"ඇයි මගෙ මහත්තයෝ ඇයි මේ කියන්න...ඔයා මැරුනා කියලා ලොකු බොරුවක් කරලා "
තිසරි රමේශ්ගෙ පුටුව ලග වාඩි වෙලා ඒ උකුලෙන් අත තිබ්බා..
ඒත්...
අතට අහු උනේ පුටුව.තිසරි ආයිත් රමේශ්ගෙ කකුල් දෙක හෙවුවෙ පිස්සුවෙන් වගේ...
අන්තිමට තිසරි රමේශ්ගෙ සරම කෙමෙන් කෙමෙන් උඩට කලේ තමන්ගෙ ඇස් වලට සාප කරමින්..
"මගෙ මහත්තයෝ..."
"මේ...මේ කකුල් දෙකක් නිසාද මට බොරු කරලා හැන්ගුනේ...මගේ ආදරේ එ තරම් පහත්ද රත්තරනේ...කියන්න..."
"ඔයා හිතුවද මට ඔයාව බලා ගන්න බැරි වෙයි කියලා...??"
"ඔයාගෙ හුස්ම ටික මට ඇති මහත්තයෝ...කකුල් දෙක නෙමෙයි අත් දෙකෛ ඇස් දෙකයි නැති උනත් මම ඔයාව බලා ගන්නවා.."
"ඔයාට පින් නදුන් අයියෙ...මගෙ ජීවිතේ මට ගෙනත් දුන්නට.."
තිසරි කියුවෙ අඩමින්..
"ඔය ඇස් වල ආදරේ තිබ්බෙ මේ හරකට නංගි.ඒක අදුරා ගන්න බැරි කමක් නෑ මට..."
"අපි මූට කොයි තරම් තේරුම් කරන්න හැදුවද...මෝඩයා..."
"අනේ ඇයි මහත්තයෝ මට මේතරම් දුකක් දුන්නෙ...ඔයා මැරුනා කියුවම මගෙ ආදරේ මැරෙයි කියලා හිතුවද...??"
"මැණික ...!!"
"ඇති ඇති මම වගේ අබ්බගාතයෙක් ඕනි නෑ...නදුන්ව බැදලා සතුටින් ඉන්න රන්..."
"මම මෙතනම මැරෙනවා...!!"
තිසරිගෙ හඩින් නදුනුත් රමේශුත් බය වෙලා බැලුවෙ තිසරි කියන්නෙ කියන දේ කරන කෙල්ලෙක් කියලා දන්න නිසා...
..............................
අවුරුදු හයකට පසු......
"හෙලෝ...."
.......................
"ඔව් ටීචර්..."
........................
"මොකක්.???"
.....................
"අනේ මට සමාවෙන්න ටීචර් ..මම එයාට අවවාද කරන්නම්...අනේ මම ඒ බබාගෙ අම්මව මීට් වෙන්නම්...මම එන්නම්.."
...................
"ඕ......අනේ ඔව්...මම සොරි කියුවා කියන්න..මමත් කතා කරන්නම්.."
..............
"තෑන්ක්ස් ටීචර්..."
"ඕ...කේ.බායි"
"මොකෝ සුදු අම්මි....??"
"අදත් නඩුවක්ද...?"
"අනේ තාත්ති එක්කො ඔයා පොඩි උන් දෙන්නට ඔය ගහාමරා ගන්න , වෙඩි තියන ෆිල්ම් පෙන්නන්නැතුව ඉන්නවද...?"
"අදත් නසරි එකේ ලමෙක්ට අර වතුර විදින තුවක්කුව අරන් ගිහින් වෙඩි තියනවා කියලා වතුර විදලා..."
"උන හැදිලා හිටපු ලමෙක්ලු...ඒ මදිවට නංගි ඒට හපන්..."
"අයියා වෙඩි තිබ්බම මැරිලා වැටුනෙ නෑ කියලා අර උන හැදිච්ච දරුවට පැන්සල් පෙට්ටියෙන් ගහලා.."
"ඔයා හිනා වෙන්න...අද ආවදෙන්කො ඔය අයියයි නංගියි....මම බලා ගන්නම්..."
"ඕවට මම විතරක් පලි නෑනෙ අම්මි...අම්මගෙයි තාත්තගෙයි ඇගේ දුවන්නෙ වීර ලේ...ඉතින් පොඩි උනුත් එහෙමයි.."
"ඔයාට විහිලු..."
..................
ඒත් එක්කම ස්කූල් වෑන් එකේ හෝන් එක ඇහුනා....
"අම්මී..."
"තාත්තී...."
තත්පරේක වෙනසට අයියයි නංගි වෙච්ච රෝස මල් දෙකක් වගේ මොන්රිසෝරි පැටැව් දෙන්නා ගෙට ආවා...
"මගෙ දගයො දෙන්නා ආවද..???"
".මොනාද මේ චන්ඩිකම් කලා කියන්නෙ...අර ලෙඩ වෙච්ච යාලුවෙක්ට..."
"පව්නෙ පුතේ ."
දරුවො දෙන්නගෙ අත් දෙකෙන් අල්ලගෙන උඩු මහලට නගින තිසරි දෙස බලාගෙන රමේශ් හිනා උනේ මේ ටිකකට කලින් දරුවො දෙන්නට දඩුවම් දෙනවා කියලා කෑ ගහපු අම්මා නේද කියලා...
.......................
තමන්ගෙ දැඩි අකමැත්ත පිට තමන්ව කසාදෙට කැමති කරගෙන ,
තමුන්ට රෝස පැටව් දෙන්නෙකුත් දීලා ,
කකුල් දෙකකුත් නැති තමාවත් බලගෙන පවුලෙ ,
හැම බරක්ම ඔලුව උඩ තියන් හිනා වෙලා ඉන්න කෙල්ල ගැන හිත ආදරෙන් පිරෙද්දි..
ඇය යුදහමුදාවෙන් ඉවත් උනේ රමේශ්ව ලගම ඉදන් බලා ගන්න ඕනි නිසා බව රමේශ් දන්නවා...
රට වෙනුවෙන් හැම යුතු කමකමම කරලා ආදරේ වෙනුවෙනුත් ජීවිතේ දුන්න මේ ගැහැණිය තුල ආදරේට """ප්‍රේමයට එහා""" ගිය උතුම් සිතුවිලි ඇති බව රමේශ්ට හිතුනෙ අතීතෙ මතක් වෙලා තෙත් වෙච්ච දෑසින්...
තමගෙ කකුල් දෙක නැති බව තමාට දැනෙන්නවත් නැත්තෙ මේ ගැහැණියගෙ ශක්තිය නිසා බව රමේශ් සිහිකලේ තමන්ගේත් ඇයගෙත් දරු දෙදෙනාගෙත් පවුලේ චායාරූපය දෙස බලන ගමන්...
............................................
අවසන් නොවනු ඇත....ඔවුන් වියපත් වූවත් ඔවුන්ගේ දරුවන් මේ රට රකින්නට සූදානම්....
ප්‍රේමයට එහා .....මගෙ දෙවනි කතාව...
.
ප්‍රේමයට එහා..
ඒ කැප කිරීම් ගැන ඒ අයුරින් ම දැනවීමට මා සාර්ථක නොවන්නට ඇති..ඒත් යුද හමුදාවේ ගෞරවයට කැලලක් නොවන්නට මම උත්සහා දැරුවා නොදැන හරි වරදක් උනානම් සමා වෙන්න..
මම මේ කතාව ඉක්මනට ඉවර කලේ මේ කතාවෙ කටුකත්වය ඒ විදිහටම තියන්න ඕනි නිසා
මගේ රට... රැක ගත්ත ඒ විරුවන්ට මේ කතාව ගෞරවයක්ම වේවා...
